คงไม่ถึงป่านนั้น อย่าหวั่นอย่าไหว
ภาษาไทยไม่ยุ่ย เป็นผุยเป็นผง
ช่วยกันรักษาไว้ ให้มั่นให้คง
จะยืนจะยง อยู่ที่เรา ช่วยเกลาช่วยกลึง
จะขีดจะเขียน เรียนไปหลายกลบท
ประพันธ์ประพจน์ รจนา ขึ้นมาหนึ่ง
มาพูนมาเพิ่ม เติมคำ ชวนรำพึง
ให้สุดให้ซึ้ง ตรึงตรา ชั่วฟ้าดิน
ให้ความสุข สนุกสนาน สถานทิพย์
บรรจงหยิบ ระยิบระยับ ประดับศิลป์
ร่วมถักทอ มิรอมิรา เป็นอาจินต์
ใครยลยิน ระรินระรวย ไปด้วยกัน
กระซิบกระซาบ วาบไหว พิไรพิร่ำ
เป็นกอบเป็นกำ นำสุข จะปลุกจะปั้น
ให้เชี่ยวให้ชาญ หลานลูก มาผูกมาพัน
ช่วยแบ่งช่วยปัน ฉันทลักษณ์ อย่าพักอย่าพอ
“ไพร พนาวัลย์”