เมื่อความทุกข์บุกโหมโถมไม่ยั้ง
จะกี่ครั้งที่จบการคบหา
มิโอดครวญชวนปรับให้กลับมา
เป็นชะตาฟ้าปิดลิขิตคำ
เหนื่อยเหลือเกินจิตใจที่แบกรับ
ยิ่งล้มพับหลายหนผู้คนขำ
มิต้องเหลือเสี้ยวใจให้ใครจำ
การกระทำถูกไวรัสที่คัดกรอง
สิ่งบางสิ่ง..ยากแท้แม้ยามเอ่ย
ไฉนเลยต้องแก้ตัวให้มัวหมอง
เขาเห็นเราไร้ค่ามิน่าครอง
คงตรึกตรองพอดู..จึ่งรู้ใจ
ยิ่งหาทางแก้ปมยิ่งซมหนัก
ปล่อยจมปลักนำหนุนต้องคุณไสย
คงเห็นชอบเป็นผิด..จึงคิดไกล
เห็นผิดไปเป็นชอบ..ต้องขอบคุณ
ล้มทั้งยืนฝืนหยัด...หยัด ไม่อยู่
เหมือนถูกขู่ไล่สับกรับกระสุน
ส่งเสียงรัวทั่วทำไม่ค้ำจุน
เหมือนสิ้นบุญกันต่อ..ยากพรรณนา
ปล่อยทุกสิ่งให้ผ่าน..กับการจาก
มิต้องฝากพร่างพรมลมปรารถนา
มิโอดครวญชวนปรับให้กลับมา
เป็นชะตาฟ้าปิดลิขิตคำ
..ขออนุญาต..ยกกลอนสดับ.ของท่าน รพีภัทร..มาตั้งทุกบทค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
