[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กามนิต]

ผมอ่านที่คุณปราชญ์ศรีกวีน้อยคัดมาลงแล้ว คิดว่าคงพอเห็นประเด็นแล้วหละครับ

ย้อนกลับไปถึงความเห็นก่อนหน้านี้ คุณปราชญ์ฯ เขียนว่า "โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้"

คุณปราชญ์ฟันธงไปแล้วว่า คำที่ไม่ใช่ "อะ" เช่น ไม่รงไม่รู้  นั้น ผิดหลักกลบท


ตรงนี้ล่ะครับที่ผมแย้ง !


ตำราที่คุณคัดมานั้น ก็ไม่ได้ยืนยันอย่างที่คุณฟันธงไว้ ?!


ลองพิจารณาดูให้ดี เครื่องหมาย "ะAะA" ไม่น่าจะหมายถึงบังคับให้ใช้ "สระอะ" อย่างเดียว เพราะตำราที่คุณปราชญ์ฯ อ้างระบุเพียงว่า ให้ เน้นเสียง”สระอะ”ในพยางค์ที่ ๗ และ ๙

อ่านชัด ๆ อีกทีนะครับ เน้นเสียง "สระอะ" (ไม่ใช่ ต้องใช้ "สระอะ" เท่านั้น)

และตัวอย่างที่ยกมาก็เป็นเครื่องยืนยัน คือ

        ๐  เฉลิมพระเกียรติ ล้นเกล้า หะหรู หฤษฎ์
        คำศักดิ์สิทธิ์ ฤทธา เสมอเสมือน
        เกริกเกรียงไกร บารมี มิลืมมิเลือน
        ธ ดั่งเหมือน พ่อหลวง บิดรบิดา

        (ประพันธ์โดย “เจ้าคุณอู๋”)

เห็นอะไรไหมครับ?

แม้แต่ "เจ้าคุณอู๋" ยังใช้ มิลืมมิเลือน , บิดรบิดา พอ ๆ กับ  หะหรู หฤษฎ์ และเสมอเสมือน

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ใช้คำเบา (ลหุ) ในตำแหน่ง ะ ของสี่คำสุดท้าย ะAะA

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บังคับว่าต้องใช้ "สระอะ" แต่ให้ "เน้น" เสียง "สระอะ"

นั่นแสดงว่า "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บอกว่าหากไม่ใช้ "สระอะ" แล้วจะ ผิดหลักกลบท อย่างที่คุณปราชญ์ฯ เขียนมาสักหน่อย

ตำราคงไม่ได้ขัดแย้งกันหรอก ลองพิจารณาดูดี ๆ อีกทีนะครับ

ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็น


        อยากเขียนกลอนอ้อนสาวก็หนาวก็เหน็บ
        ยากเกินเก็บลิขิตภาษิตภาษา
        รื้อตู้เก่าเข้าจับตำหรับตำรา
        ต้องสักหน้าได้กานท์สะท้านสะเทือน

        กามนิต - ๒๐ เม.ย.๕๕