เย็นย่ำค่ำแล้วนกขมิ้น
หากินบินถึงไหนหนอ
ไม่มีใครตั้งหวังรอ
ไร้คู่คลอเคลียดายเดียว
อาทิตย์ลาลับยอดไม้
ทอดถอนหัวใจดวงเปลี่ยว
ว้าเหว่เอกาจริงเชียว
อาศัยร่มเขียวใบบัง
สายลมแผ่วเบาหนาวดึก
รู้สึกแปลกใจหลายอย่าง
เห็นความวุ่นวายรายทาง
ผู้คนแวะค้างสัญจร
อำนาจวาสนามาสู่
ได้ดูผู้คนรีบร้อน
ทุ่งท่ามาพักแรมรอน
ข้ามคืนก็จรจากไป
คืนสู่ความเหงาเศร้าสร้อย
ดั่งคอยความฝันวันใหม่
ผ่านมาแล้วร้างห่างไกล
ทิ้งไว้ให้แล้งเหมือนเดิม ฯ
*กิ่งดาว เรื้องวาริธิ กวีกระวาด 20-26 กรกฎาคม 2550 มติชนสุดสัปดาห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
