[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

โลกของฉันมันคล้ำดำสนิท
ฉากรักปิดด้วยบทหมดใยเยื่อ
กับความหลังครั้งเก่าเขาจุนเจือ
รู้ตัวเมื่อสายนักรักลวงเอา

เมื่อมีข่าวกล่าวอ้างอย่างที่รู้
ใครคือผู้มอบกายไปหาเขา
สองก้อยเกี่ยวเที่ยวไหนไม่อยากเดา
สมเพชเราปล่อยจิตเราผิดเอง

ใจหนึ่งฝืนชื่นชมเธอสมหวัง
ใจหนึ่งคลั่งความตรมมาข่มเหง
เคยดื่มด่ำแต่เดิมเริ่มวังเวง
รักละเลงหมองหม่นจากคนไกล

สายลมยามเช้าเอยเคยชมชื่น
ระริกรื่นเย้าหยอกดอกไม้ไหว
แต่ในยามนี้ที่ไม่มีใคร
เสียงหัวใจสะอื้นรับกับเสียงลม

พอยามบ่ายแผดแสงแดดแรงร้อน
ทุกข์ก็ซ่อนแซงซุกทุกข์ทับถม
พอยามดึกน้ำค้างพรูพร่างพรม
ยังนั่งจมขาดใครเตือนให้นอน

แหงนมองฟ้าไม่ชื่นหนอคืนนี้
แม้ยังมีดาวเป็นเพื่อนเหมือนคืนก่อน
หากเธอยังเหมือนเก่าจะเว้าวอน
แสนสะท้อนใจว่า..ว้าเหว่นัก

ถึงเวลาพบกันวันว้าเหว่
มากล่อมเห่เพลงที่ใครไม่รู้จัก
ไร้สิ่งซึ่งงดงามของความรัก
เพียงเพื่อพักใจร้าวคราวหมองมน

เหมือนหมดสิ้นใดใดที่ในโลก
เหลือแต่โศกเศร้าแฝงทุกแห่งหน
เหม่อมองฟ้ามองดาวพราวเบื้องบน
ดูดาวหล่นปฐพีทีละดวง

เมื่อความโกรธลามเลียฉันเสียเพื่อน
เมื่อลืมเลือนฉันทิ้งเสียสิ่งหวง
เมื่อสูญเสียความรักประจักษ์ทรวง
สูญทั้งปวงเหลือตัวไร้หัวใจ

จึงปล่อยตามครรลองของความรัก
ขืนห้ามหักทรมานสุดต้านไหว
รีบตักตวงก่อนกลายสลายไป
ดังดอกไม้เริ่มริแรกผลิบาน

ปล่อยให้สวยสะพรั่งทั้งกลีบดอก
แสนสวยออกดมดอมความหอมหวาน
จะงามงดสดใสอยู่ไม่นาน
ก็ถึงกาลโรยราเหมือนครารัก

เจ้าดอกไม้สีชมพูรู้หรือไม่
เธอมีใครคิดถึงซึ่งประจักษ์
หรือถือเป็นโลกลวงไม่ห่วงนัก
อยากทึกทักแล้วโจทจะโทษใคร

ขออย่านั่งกังวลเลยคนสวย
ฉันแค่ป่วยไข้หนักรักษาไหว
ถึงยับเยินร้าวรวดปวดหัวใจ
พอทนได้เจ็บแด..ก็แค่นั้น

ชายชาติอาชาไนยไม่เคยท้อ
คงจะพอมีใครสนใจฉัน
แต่น้อยใจโลกนี้ที่เห็นกัน
ไฉนมันมืดคลุ้มแค่มุมเดียว

ดาว อาชาไนย[/size]