เมื่อเราไม่เข้าใจในกันแล้ว
หัวใจแป้วสิ้นดีมีแต่เบื่อ
ใจเคยหวานพาลเข้มเค็มอย่างเกลือ
ลืมครั้งเมื่อแรกรักหวานนักเชียว
แม้นร่วมห้องร่วมเตียงร่วมเคียงหมอน
เราต่างนอนด้วยใจให้ห่อเหี่ยว
มิอยากกอดอยากใกล้ไม่กลมเกลียว
ร่วมห้องเดียวกันแท้แต่ห่างใจ
กระส่ายกระสับหลับมิลงพะวงจิต
เฝ้าครุ่นคิดพิษรักมาผลักใส
ด้วยอยากเลิกร้างลากลัวอาลัย
จะทิ้งไกลกลัวยังรักแปลกนักเรา
สล่าผิน