วิมานบ้านทุ่ง

   จากบ้านทุ่ง ไร่,นา มานานเนิ่น
         จนห่างเหิน ขนบ อันอบอุ่น
         กรำอยู่แดน ศรีวิไล เมืองนายทุน
         ชุลมุน วุ่นวาย นับหลายปี

            แทบลืมเลือน อดีต จารีตเก่า
         ภูมิลำเนา เคยอุ้ม คุ้มเกศี
         สบโอกาส กลับเคหา มาอีกที
         พบวิถี ดั้งเดิม ให้เคลิ้มใจ

            สายลำธาร ห้วย,หนอง คลองยังอยู่
         ต้นประดู่ นกยูง ยิ่งสูงใหญ่
         บ้านฉันสิ คร่ำคร่า เก่ากว่าใคร
         เหมือนมิได้ แตกต่าง จากปางบรรพ์

            สังคม ธารณะ ชนบท
         ดำรงกฎ เผื่อแผ่ มิแปรผัน
         การร่วมจิต ร่วมแรง ร่วมแบ่งปัน
         สานสัมพันธ์ สืบทอด ตลอดมา

            นั่น“ละไม” ใส่งอบ หอบผักบุ้ง
         ทักทายลุง“สมชาย” กับ“ยายสา”
         หนึ่งให้ผัก อีกฝ่าย ก็ให้ปลา
         ยิ้มเฮฮา เหลียวแล มีแก่ใจ

            ตา“ทองดี” ปวดน่อง เดินย่องแย่ง
         กล่าวขอแรง “เจ้านวย” ช่วยถางไร่
         ส่วน“เฉลา” เยาวพา ชวนน้าไพ
         ขึ้นรถไป เยี่ยมหลาน ป้ากานดา

            ความเป็นอยู่ เรียบง่าย ในหลักแหล่ง
         ไร้ขันแข่ง แบ่งแยก แตกปัญหา
         มิต้องสวม หน้ากาก มากมารยา
         ดูสุขกว่า เมืองกรุง ที่รุ่งเรือง

สุนทรวิทย์