เฟสบุคคงสนุกโม้ ชีวิต
ทุกอย่างที่ทำคิด กู่ก้อง
เคยถามสักเพียงนิด หรือไม่
ว่าเพื่อนพ้องร่ำร้อง อยากได้ยินหรือ
เฝ้าถือกล้องถ่ายอ้าง ตลอดวัน
จะถ่ายอะไรกัน ทุกเสี้ยว
กริยาทุกสิ่งอัน อยากอวด
อ้าปากค้างจนเบี้ยว ถ่ายแล้วจึงกลืน
หวังคนตื่นภาพนั้น หรือไร
ดูรูปแล้วกดไลค์ กี่ครั้ง
รูปเป็นหมื่นแล้วใคร ดูหมด
ดึกดื่นบ่หยุดยั้ง โพสต์เพ้อจนเอือม
ยามเสื่อมสุขทุกข์ร้อน ตอนโศก
อยากบอกคนทั้งโลก รับรู้
ยิ่งอกหักยิ่งโบก มือกวัก
แล้วถ่ายรูปหน้าบู้ อวดอ้างระทม
ยามสุขสมกล่าวย้ำ จนเกิน
จะสนุกจะเพลิดเพลิน พร่ำเพ้อ
คลับคล้ายว่าใครเมิน อดสุข ด้วยนา
สำลักสุขจนเฟ้อ ป่วงปลื้มจนเหลิง
เริงร่าจริงปล่อยทิ้ง เฟสบุค บ้างนา
อยู่นอกจอแสนสนุก กว่านี้
อย่ามัวแต่เฝ้าขลุก จอแคบ
ชีวิตจริงบู้บี้ จ่อจ้อแต่คอมฯ
(ไม่รวมการจ้อในบ้านกลอนไทยนะครับ อิอิอิ อันนี้วรรณศิลป์ชั้นสูง ต่างจากเฟสบุค)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
