คืนนี้พี่เฝ้าคอยอย่างหงอยเหงา
หรือใครเขาฟูมฟักถูกกักขัง
พี่คอยเจ้าขวัญยืนหวนคืนรัง
ทุกข์ประดังท่วมท้นจนล้นทรวง
ได้เพียงแต่มองดาวที่พราวฟ้า
ในอุราฟุ้งซ่านจนกาลล่วง
คิดถึงเจ้าเหลือเกินไยเมินดวง
หรือพุ่มพวงลืมคำก่อนอำลา
ไหนว่าจะไม่ลืมวันดื่มด่ำ
ไหนว่าจะจดจำพร่ำเรียกหา
ไหนว่าจะหวนคืนผืนท้องนา
ไหนว่าจะกลับมารักษาใจ
คืนนี้พี่คอยเจ้าอย่างเศร้าสร้อย
โถ เนื้อกลอยไม่คิดมาชิดใกล้
หรือเจ้านั้นหมดเยื่อไม่เหลือใย
คงลืมคนชื่อไพร ยามไกลกัน
“ไพร พนาวัลย์”