ลูกมาก พายากจน
ท่านมิบ่น ทนขื่นขม
อาทร ป้อนน้ำนม
ประคบประหงม อบรมไป
อดออม ยอมอาบเหงื่อ
หวังเลือดเนื้อ เมื่อเติบใหญ่
ดีล้ำ จำเริญไกล
ก็สุขใจ ไร้กังวล
ลูกโต พลันโผจาก
ลืมรกราก ซากขัดสน
เหลียวแล แต่ตัวตน
คนแล้วคน น่าจนใจ
สุนทรวิทย์
ท่านมิบ่น ทนขื่นขม
อาทร ป้อนน้ำนม
ประคบประหงม อบรมไป
อดออม ยอมอาบเหงื่อ
หวังเลือดเนื้อ เมื่อเติบใหญ่
ดีล้ำ จำเริญไกล
ก็สุขใจ ไร้กังวล
ลูกโต พลันโผจาก
ลืมรกราก ซากขัดสน
เหลียวแล แต่ตัวตน
คนแล้วคน น่าจนใจ
สุนทรวิทย์
ลูกน้อย หรือลูกมาก
ต่างลำบาก ยากจนไซร้
หาเลี้ยง ชีพกันไป
มิเคยได้ สุขสบาย
อดออม พร้อมอดกลั้น
ทุกทุกวัน หวั่นไม่หาย
เช้ามีด ต่างยืดกาย
จวบจนสาย หน่ายอุรา
มิมี ที่สิ้นสุด
โลกมนุษย์ สุดไขว้คว้า
จำใจ ให้ระอา
เบื่อหนักหนา ขอลาที
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
