เพราะมันเป็นเรื่องจริง..
จนต้องยอมรับ นับว่าใช่...
อ่านบางทียังสงกะสัย....ว่าทำไม ถึงได้เป็นเช่นนั้น
อ่านวกไปวนมา อ่านนานนาน อ่านซ้ำซ้ำ ....เฮ้อยิ่งปวดใจ
เพราะว่ากลอนของเรา...นั้นเหลาเหย่
หมดความเก๋ ...ขาดอรรถรส..คตเคี้ยว..ว่าเขียนมาได้ยังไง
อ่านของคนอื่น..แหมเขาเขียนได้ราบรื่น..ชื่นฤทัย
อ่านทบทวน..ชวนตลก..ตกสัมผัส..อายบ้างไหม
ความคิดเริ่มขัดแย้ง....
ถ้าเราหยุดเขียน..แล้วเปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่
จะเป็นอย่างไร....จะทนได้เช่นนั้นหรือ..?
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
