...ท้องฟ้าสี หม่นเทา ดูเศร้านัก
คนที่รัก ก็ลา เหมือนฟ้าสั่ง
ฝนกระหน่ำ พร่ำหนัก ฤๅรักพัง
น้ำตาหลั่ง รินไหล ไม่รู้ตัว...
...คืนนี้นอน อ้อนเหงา เคล้าความหนาว
หมอนลายดาว ที่หนุน ละมุนหัว
ต้องเปียกชุ่ม น้ำตา แฉะน่ากลัว
เพราะเรามัว สะอื้น นอนฝืนใจ...
รัตนาวดี
ดุจฟ้าครวญ ป่วนใจ ให้คนเหงา
ที่ซึมเศร้า ปวดปร่า น้ำตาไหล
ระทมท้อ ต่อผล คนรักไกล
เขาเปลี่ยนใจ ลืมสิ้น ไม่ยินดี
สายฝนริน หลั่งรด เป็นหยดใส
ดั่งล้างใจ คลายหม่น ให้คนที่
ถูกรักลวง ถ่วงไว้ ไร้ปรานี
ดุจชีวี ล้าร่วง ติดบ่วงมาน
โอ้ฟ้าเอย เคยเหงา เหมือนเราไหม?
หากบอกบได้ ฟ้าคง บอกสงสาร
ที่ใครหนึ่ง รักขม ตรมร้าวราน
ทรมาน แทบสิ้น ทั้งวิญญาณ์
พิรุณปราย คล้ายรับ สดับเสียง
ถ้อยสำเนียง สะอื้น กล้ำกลืนหา
ลมโชยผ่าน ผสานฉาบ คราบน้ำตา
กระไรหนา ดวงจิต ถูกริดรอน-
ให้รับแต่ รอยร้าว ทุกคราวหม่น
เหม่อมองฝน หล่นสรวง ทรวงถ่ายถอน
ดั่งชีวิต ถูกปิด ลูกบิดกลอน
สุดอาวรณ์อ่อนล้า น้ำตาริน..........
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
