คนตกยุค

ฉันคน ตกยุค รุกไม่คืบ
กระดืบ หนึบหนับ อยู่กับที่
ฟังเขา คุยเขื่อง เรื่องมั่งมี
บ้าจี้ คิดมาก อยากมีตาม

แหงนมอง ชะแง้ แลที่สูง
จิตจูง ใจคล้อย พลอยทวงถาม
เมื่อไหร่ ฐานะ จะงอกงาม
ปริ่มความ มั่งคั่ง ดังจำนง

ภูมิรู้ หางอึ่ง กึ่งล้าหลัง
ดันตั้ง เป้าหมาย ไว้สูงส่ง
งกงก หมกมุ่น จนงุนงง
เดี๋ยวทรง เดี๋ยวทรุด สะดุดพลัน

คนไร้ ปัญญา อ่อนสามารถ
มิอาจ เทียมใคร ได้แต่ฝัน
ยุคใหม่ คนใหม่ ไฟครามครัน
ส่วนฉัน มันแก่ แพ้กลไก

มองต่ำ ลงนิด เพ่งพิศหน่อย
คนด้อย กว่าเรา มีเท่าไหน
ที่ยาก ที่จน ล้นไผท
ไฉน ไม่เปรียบ ไม่เทียบเคียง

ภาวะ วุฒิ สิฟ้องชัด
ผูกมัด ฉันให้ ไม่อาจเถียง
เลิกโทษ ดิน,ฟ้า ว่าลำเอียง
เลิกเกี่ยง เลิกพ้อ ขอปล่อยวาง

เตือนตน เตือนใจ ใฝ่หน้าที่
วิถี มนุษย์ สุดแตกต่าง
ร้อยคน ผจญ ร้อยหนทาง
สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ช่างปะไร

สุนทรวิทย์