...ท้องฟ้าสี หม่นเทา ดูเศร้านัก
คนที่รัก ก็ลา เหมือนฟ้าสั่ง
ฝนกระหน่ำ พร่ำหนัก ฤๅรักพัง
น้ำตาหลั่ง รินไหล ไม่รู้ตัว...
...คืนนี้นอน อ้อนเหงา เคล้าความหนาว
หมอนลายดาว ที่หนุน ละมุนหัว
ต้องเปียกชุ่ม น้ำตา แฉะน่ากลัว
เพราะเรามัว สะอื้น นอนฝืนใจ...
รัตนาวดี
โอ้ยามพรากจากรักประจักษ์ผล
น้ำตาล้นคนฟ้าพาหลั่งไหล
สะอื้นช้ำน้ำตาร่ำอาลัย
ด้วยจำใจไกลน้องหมองกมล
ฝนเมื่อพรากจากฟ้าอำลาสั่ง
พร้อมรินหลั่งพรั่งพรายเป็นสายฝน
แต่ยามน้องหมองจินต์เจ้าสิ้นทน
จรดลหนใดไร้อำลา
โอ้ฟ้าฝนหม่นหมองร้องแทนพี่
ยามฤดีลี้เหสิเนหา
จึงปลอบจินต์รินล้นชลนา
ให้อุราซาสร่างด้วยนางจร
โอ้น้ำใจไร้สิ้นน้ำจินต์แล้ง
จึงจะแจ้งสำแดงฤทธิ์พิษสมร
ฤๅดั่งเป็นเช่นศิลาหมดอาวรณ์
ให้สะท้อนอ่อนกมลจำจนตาย...
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
