สิ้นตะวันลับกรอบของขอบฟ้า
จินตนาพร่าหม่นข้ามพ้นฝัน
มิเหลือรอยจารึกนึกผูกพัน
เหมือนบ่มวันเวลาให้ชาชิน
เปรียบบันทึกหมื่นพันของวันวาน
อันตรธานเงียบงันต่อกันสิ้น
ความคิดถึงวางสงบลงซบดิน
หรือโบยบินหายวับจนลับตา
หวังทุกเช้า...เหงาทุกคืนที่ตื่นอยู่
ไกลสุดกู่เคยเพรียกร่ำเรียกหา
ดั่งแนบอยู่ในหว่างที่ค้างคา
ผลาญวิญญาบางส่วนให้ด่วนดับ
การ"จากเป็น"เว้นช่วงเหมือนห่วงหาย
การ"จากตาย"พรากขวัญไร้วันกลับ
คร่ำครวญถึงสิ่งดี...อันลี้ลับ
มันหายวับเหมือนภาพลวง...ในดวงใจ
สิ้นตะวันลับกรอบของขอบฟ้า
วิหคล้าบินร่อนจะนอนไหน?
ขาดคู่คิดเคียงคอน...จะอ้อนใคร?
ท่ามกลางไพรเกาะกุมเสียงคลุมเครือ
........๑๐๙๑๓.........
แม้ตะวันลับกรอบของขอบฟ้า
ยังส่งใจผ่านจันทรามากูลเกื้อ
ฝากกลิ่นหอมพยอมกรุ่นช่วยจุนเจือ
ให้ดาวเหนือนำทาง..ยามร้างไกล
เพียงพริ้มหลับกับท่าม..ความคิดถึง
อ้อมกอดรักจะรัดรึงละโลมไล้
ปีกแห่งฝันจะฟันฝ่าพาเธอไป
สู่แสงทองของวันใหม่..ในอรุณ
[/b]ยังส่งใจผ่านจันทรามากูลเกื้อ
ฝากกลิ่นหอมพยอมกรุ่นช่วยจุนเจือ
ให้ดาวเหนือนำทาง..ยามร้างไกล
เพียงพริ้มหลับกับท่าม..ความคิดถึง
อ้อมกอดรักจะรัดรึงละโลมไล้
ปีกแห่งฝันจะฟันฝ่าพาเธอไป
สู่แสงทองของวันใหม่..ในอรุณ
[/quote]