สิ้นตะวันลับกรอบของขอบฟ้า
จินตนาพร่าหม่นข้ามพ้นฝัน
มิเหลือรอยจารึกนึกผูกพัน
เหมือนบ่มวันเวลาให้ชาชิน
เปรียบบันทึกหมื่นพันของวันวาน
อันตรธานเงียบงันต่อกันสิ้น
ความคิดถึงวางสยบลงซบดิน
หรือโบยบินหายวับจนลับตา
หวังทุกเช้า...เหงาทุกคืนที่ตื่นอยู่
ไกลสุดกู่เคยเพรียกร่ำเรียกหา
ดั่งแนบอยู่ในหว่างที่ค้างคา
ผลาญวิญญาบางส่วนให้ด่วนดับ
การ"จากเป็น"เว้นช่วงเหมือนห่วงหาย
การ"จากตาย"พรากขวัญไร้วันกลับ
คร่ำครวญถึงสิ่งดี...อันลี้ลับ
มันหายวับเหมือนภาพลวง...ในดวงใจ
สิ้นตะวันลับกรอบของขอบฟ้า
วิหคล้าบินร่อนจะนอนไหน?
ขาดคู่คิดเคียงคอน...จะอ้อนใคร?
ท่ามกลางไพรเกาะกุมเสียงคลุมเครือ
........๑๐๙๑๓.........