บทรัก
ยังเล่นล้อ ยอชีวิต เป็นนิจเอ๋ย
ไม่คิดเคย มีรัก เลยสักหน
ปล่อยเวลา ไหลเลื่อน เหมือนสายชล
ไม่ต้องสน จะรักใคร ไม่ใช่เรา
พอผ่านไป ใจพลั้ง มานั้งคิด
ถูกหรือผิด ปล่อยใจ เพื่อให้เหงา
ลมรำเพย เอ่ยพัด ปัดบางเบา
น้ำตาเรา ก็ระเหย เหมือนเอ่ยไป
จนวันหนึ่ง เราหลง ลงหลุมรัก
เหมือนเธอผลัก ใจทนง ให้หลงใหล
รักที่สุด หมดตัว และหัวใจ
จนมันไร้ ถ้อยคำ นำบอกเธอ
รักเธอเป็น เช่นกลิ่น ใบมิ้นหอม
ให้ดมดอม หอมใจ ไปเสมอ
ใครได้ชิด ติดไป ใช้ละเมอ
เพราะต้องเพ้อ ขอเพียง มาเคียงกัน
หลุมรักใด ไม่นุ่ม เท่าหลุมนี้
มีฤดี ที่ใช้รอง ประคองฉัน
อุ่นละไม ในรัก ทักทายกัน
เหมือนสวรรค์ ของคนไกล ให้เคลียคลอ
วินาที ต่อสติ วินาที
นานอย่างนี้ นี่กะไร ทำไมหนอ
เหมือนไม่นาน แต่ว่าใจ ที่ใช้รอ
มันมาขอ ว่าเมื่อไร จะหยุดลง
จะไม่หวัง สิ่งใด ในผืนหล้า
เพียงแก้วตา จะรักแน่ แค่ประสงค์
โลกส่วนตัว จะถอยถด และลดลง
เป็นรักคง ครองมั่น "ฉันกับเธอ"
@ปราชญ์ศรีกวีน้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
