มิเคยทิ้ง เวลา ให้เสียเปล่า
ทนปวดร้าว ระบม ตรมแค่ไหน
กาลนานเนิ่น แต่เรา ยังเศร้าใจ
ดั่งฤทัย จะขาด อนาถนัก
เมื่อยังอยู่ พ่อแม่ ดูแลบ้าง
เพราะไกลห่าง กันหนอ ท้อเสียหนัก
บุพการี เรานี้ เทิดทูนนัก
แต่มาขาด เสาหลัก รักหลุดลอย
ด้วยยังไม่ ทดแทน บุญคุณท่าน
ก็มาพาน จากลา พาละห้อย
หวนคิดถึง วันเก่า เรายิ่งพลอย
น้ำตาปรอย หยดลง ตรงสองปราง
ถ้าแม้นท่าน ยังอยู่ รับรู้ได้
จะไม่ให้ ระกำ ช้ำเมินหมาง
จักคอยปรน- นิบัติ พัดไม่วาง
มิเหินห่าง รักท่าน นั้นกว่าใคร
พันทอง