.ใช่แล้วล่ะ ฉันหมองหม่น สุดทนไหว
ต้องปวดร้าว จนดวงใจ คล้ายโศกศัลย์
ทั้งเหนื่อยล้า แสนย่ำแย่ ยากแก้ทัน
ช้ำจาบัลย์ อยู่กับคราบ ฉาบน้ำตา
พบรักลวง ทรวงร้าวราน ต้องหันจาก
แม้นรักมาก สักเพียงไหน ยอมไกลหน้า
เมื่อเขาสิ้น แล้วเยื่อใย ไม่นำพา
ต้องอำลา ในที่สุด หยุดรักเรา
เขาคงมี คนใหม่ที่ แสนดีกว่า
คนไร้ค่า ขอหลบก่อน แอบซ่อนเหงา
มีน้ำตาเป็นเพื่อนอยู่ คู่กับเงา
อีกรอยเศร้า คอยเคล้าเคียง แทนเสียงใจ
อยู่กับความ ช้ำระทม ที่ถมถา
อยู่กับความ ทรมา คราหวั่นไหว
อยู่กับความ ทุกข์ระทม ถมทรวงใน
อยู่กับความ ช้ำหทัย ในดวงมาน.....
“สุนันยา”
ต้องปวดร้าว จนดวงใจ คล้ายโศกศัลย์
ทั้งเหนื่อยล้า แสนย่ำแย่ ยากแก้ทัน
ช้ำจาบัลย์ อยู่กับคราบ ฉาบน้ำตา
พบรักลวง ทรวงร้าวราน ต้องหันจาก
แม้นรักมาก สักเพียงไหน ยอมไกลหน้า
เมื่อเขาสิ้น แล้วเยื่อใย ไม่นำพา
ต้องอำลา ในที่สุด หยุดรักเรา
เขาคงมี คนใหม่ที่ แสนดีกว่า
คนไร้ค่า ขอหลบก่อน แอบซ่อนเหงา
มีน้ำตาเป็นเพื่อนอยู่ คู่กับเงา
อีกรอยเศร้า คอยเคล้าเคียง แทนเสียงใจ
อยู่กับความ ช้ำระทม ที่ถมถา
อยู่กับความ ทรมา คราหวั่นไหว
อยู่กับความ ทุกข์ระทม ถมทรวงใน
อยู่กับความ ช้ำหทัย ในดวงมาน.....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
