มันคงถึง เวลาไป แล้วใช่ไหม
รั้งเอาไว้ คงไม่อยู่ ใจรู้แน่
เธอคงเหนื่อย และร้าวรน ต้องทนแคร์
คนรักแย่ ที่รังแก ไม่แลใจ
มีคนรัก แต่ไม่พบ ว่าอบอุ่น
สิ่งครุกรุ่น เนิ่นนานแท้ มาแต่ไหน
คือความเหงา ที่สะสม ทับถมใจ
คนที่ใช่ ไม่รู้จัก คนรักกัน
ดีแสนดี หาแทบตาย ไม่ได้อีก
แต่ต้องหลีก ยอมเปิดทาง ไปอย่างนั้น
หาเหตุผล ไม่ให้ไป อ้างไม่ทัน
เพระเธอนั้น เหนื่อยไม่เหลือ ความเชื่อใจ
ในที่สุด รักต้องจบ ทำนบปิด
สิ่งที่คิด แม้จนใจ รับไม่ไหว
มองความรัก ที่มีค่า เอื้อมคว้าไป
น้ำตาไหล ต้องเสียใจ เอื้อมไม่ทัน
รั้งเอาไว้ คงไม่อยู่ ใจรู้แน่
เธอคงเหนื่อย และร้าวรน ต้องทนแคร์
คนรักแย่ ที่รังแก ไม่แลใจ
มีคนรัก แต่ไม่พบ ว่าอบอุ่น
สิ่งครุกรุ่น เนิ่นนานแท้ มาแต่ไหน
คือความเหงา ที่สะสม ทับถมใจ
คนที่ใช่ ไม่รู้จัก คนรักกัน
ดีแสนดี หาแทบตาย ไม่ได้อีก
แต่ต้องหลีก ยอมเปิดทาง ไปอย่างนั้น
หาเหตุผล ไม่ให้ไป อ้างไม่ทัน
เพระเธอนั้น เหนื่อยไม่เหลือ ความเชื่อใจ
ในที่สุด รักต้องจบ ทำนบปิด
สิ่งที่คิด แม้จนใจ รับไม่ไหว
มองความรัก ที่มีค่า เอื้อมคว้าไป
น้ำตาไหล ต้องเสียใจ เอื้อมไม่ทัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
