เพี่ยงหนึ่งวัน ผันผ่าน ดูนานเนิ่น
เป็นส่วนเกิน ของใจ ใครกันนี่
ตั้งตานับ เวลา ทุกนาที
ทรมาน เหลือที่ จะพรรณนา
เพียงหนึ่งวัน เหมือนหนึ่งปี ที่ท้อแท้
ช้ำดวงแด ลำบาก ยากหนักหนา
ทนรักเขา ข้างเดียว เปลี่ยวอุรา
ทุกเช้าค่ำ ร่ำหา ระอาจินต์
หากความทุกข์ ทั้งหลาย มะลายได้
จักจำจด ปลดให้ ไม่ถวิล
ยามกินนอน อ้อนหา ล้าชีวิน
แทบแดดิ้น สิ้นหลัก พำนักกาย
จะโทษฟ้า โทษดิน อย่างไรเล่า
ในเมื่อเรา ถูกทิ้ง เขาชิ่งหาย
ต้องตรอมตรม ขมจิต ชีวิตวาย
รักสลาย คลายคลอน แสนอ่อนใจ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
