ยอมเจ็บช้ำ ย้ำอยู่ เป็นผู้แพ้
ยอมเก็บแผล รอยเก่า คราวสับสน
ยอมเจ็บช้ำ ย้ำเยือน เพื่อเตือนตน
ยอมเป็นคน อดสู คู่น้ำตา
ขอขอบคุณ คนดี ที่เป็นห่วง
หมายปลอบทรวง ระทม ที่ขมปร่า
โอ้พี่เอย เผยห้วง บ่วงอาญา
เป็นดั่งกรรม สร้างมา คราบางบรรพ์
น้องเหมือนจันทร์ เดียวดาย ไร้สุขสม
อยู่กับความ ระทม ตรมโศกศัลย์
คงไร้ใด เยียวยา ครั้งจาบัลย์
แม้นแต่เพียง ความฝันกับพลันเลือน
ขอขอบคุณ คำพร ที่วอนบอก
คนช้ำชอก ซึ้งใจ หาใดเหมือน
หยดน้ำตา ไหลอาบ เป็นคราบเตือน
ใช่แชเชือน เบือนหนี วจีครวญ..........
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
