คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
เพียงเพ่งดูในใจอย่าไผลเผลอ
แม้หมู่ดาวคราวพบประสบเจอ
ก็เพียงเหม่อลอยล่องท่องนภา
ใครจะยื้อยั้งใจ กระไรได้
คนที่ไม่มองแลชะแง้หา
คือดาวเดือนที่ประดับรับราวฟ้า
ใครจะกล้าชะเง้อ, กล้าเผลอใจ
"แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา"
ก็เพราะว่าใจจำเริ่มร่ำไห้
มิหาญกล้าคว้าดาวเอามาไว้
จำจนใจไขว่คว้าเพียงหาเงา
คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
ใครคือผู้จากไป, ทิ้งใจเหงา
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
ครองความเศร้าเดียวดายให้รั้งรอ...
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
เหมือนเป็นเงาจางจางระหว่างกัน
รการตติ
คืนนี้คิดถึงใครใจเรารู้
คล้ายมีอยู่ยิ่งยอดทอดเงาฝัน
นอนเหยียดกายคล้ายเกี่ยวเสี้ยวสัมพันธ์
เปิดตาตื่นฟื้นนั้น...ฉันไม่พบ
เพียงเหงากลางเงาฝันอันเปล่าเปลี่ยว
ดั่งโดดเดี่ยวดวงใจให้ประสบ
ชิดเชยกลิ่นกลิ่นเชยชิดจิตเคยคบ
นอนเคียงซบซ่าบซึ้งตรึงเพียงฝัน
หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๔ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
