ในที่สุด ก็ถึงวัน อันห่างเหิน
ให้ฉันต้องเผชิญ ความเมินหมาง
ความสัมพันธ์ คลับคล้าย กลายจืดจาง
เหมือนอยู่ทาง แสนเปลี่ยว เดินเดียวดาย
ในที่สุดก็ถึงวัน อันหม่นหมอง
เคยเกี่ยวข้อง กลับไกลร้างจนห่างหาย
ปล่อยให้เหงา เข้าคลุม สุมทำลาย
หมดความหมายคนเคยซึ้ง ตรึงผูกพัน
ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันไร้ค่า
เธอจึงหมดเมตตา พาโศกศัลย์
เคยเรียงร้อย สร้อยสรรค์ ฝันรำพัน
กลับแปรผัน หันหลบ ไม่พบพา
ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันต้องเศร้า
ขาดเธอเย้า เคล้าเคียง เมียงมองหา
แม้นสักน้อย ถ้อยพร่ำ จำนรรจา
ไม่เคยเลย สักครา ว่าคำนึง....
"สุนันยา"
ในที่สุดยุติซึ่งวิบาก
ยุติความอยากพรากฤทธิ์สิ้นคิดถึง
ยุติความโศกวิโยคหวนครวญรำพึง
ยุติสิ่งซึ่งพึงหทัยให้อาวรณ์
จะไม่ยุดฉุดรั้งแม้นฝังจิตต์
จะไม่ยุดฉุดขนิษฐ์สิ้นพิษศร
จะไม่ยุดฉุดจินต์สิ้นนิวรณ์
จะไม่ยุดฉุดบังอรแม้นอนเดียว.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
