คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
เหม่อมอง หมู่เมฆ,ดาว พราวสดศรี
วานซักถามไถ่ถึงหนึ่งนารี
โอ้..คนดีดวงใจใกล้หรือลับ
สบายสุกข์ทุกข์ใจกระไรหนอ
น้ำตาคลอคล้อยเพียงภาพประดับ
ประกอบแสงส่องดาวคราวระยับ
ระยิบจับจิตมองจ้องคิดถึง
คงสงัดสงบพบความเงียบ
น้ำค้างเลียบลัดเลาะเกาะหยดหนึ่ง
บนสองแก้มแต้มแต่งแจงรำพึง
รำพันซึ้งซาบซ่านสะท้านดาว
คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
จิตเกาะอยู่ยากยิ่งจริงเหน็บหนาว
คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข่าวคราวคนดีที่ฉันรอ....
คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข้อความตามข่าวคราวจากเธอ
หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕
คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
เพียงเพ่งดูในใจอย่าไผลเผลอ
แม้หมู่ดาวคราวพบประสบเจอ
ก็เพียงเหม่อลอยล่องท่องนภา
ใครจะยื้อยั้งใจ กระไรได้
คนที่ไม่มองแลชะแง้หา
คือดาวเดือนที่ประดับรับราวฟ้า
ใครจะกล้าชะเง้อ, กล้าเผลอใจ
"แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา"
ก็เพราะว่าใจจำเริ่มร่ำไห้
มิหาญกล้าคว้าดาวเอามาไว้
จำจนใจไขว่คว้าเพียงหาเงา
คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
ใครคือผู้จากไป, ทิ้งใจเหงา
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
ครองความเศร้าเดียวดายให้รั้งรอ...
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
เหมือนเป็นเงาจางจางระหว่างกัน
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
