กับหัวใจจมจ่อมที่ยอมให้
ความหวั่นไหวครอบงำจนถ่ำถม
ดั่งใบไผ่หลุดร่วงพริ้วควงลม
แล้วทับถมพะเนินจนเกินนับ
เช่นใบไผ่หล่นร่วงเป็นช่วงชั้น
ดั่งความฝันถมท่วงเป็นห้วงกัป
ทับทวีถั่นท้นจนซมซับ
แล้วกลายกลับดับมืดเมื่อจืดจาง
เพราะช่วงช่วงท่วงท่าที่ปร่าเปล่า
จึงรวดร้าวฟั่นเฝือเมื่อยามห่าง
จากท่วงถ้อยรอยฝันอันเบาบาง
กลับกระด้างขังมานจนรานร้าว
ซุกหัวใจไหวหวั่นที่พลันกร่อย
ในซอกน้อยหลืบแยกที่แตกกร้าว
และอีกหนบนทางอีกครั้งคราว
ใต้แสงดาวหม่นไหม้พร้อมใจชา
กับหัวใจจมจ่อมที่ยอมให้
ก็คือใจขลาดเขลาเฝ้าครวญหา
ทบทวนท่วงหวามหวานกาลเวลา
คือที่มาของ... ดาวใจที่ไร้นาม
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
