ตัดสวาท..ทาสแท้ยังแลหา
อักษราปรากฏพจน์คิดถึง
ด้วยสัมผัสชัดถ้อยรอยรำพึง
นวลสุดซึ้งตรึงจิตลิขิตกานท์
มิอาจตู่รู้ตัวเคยมัวหมอง
แอบเมียงมองลองปรับถ้อยขับขาน
ดุจสำเนียกเพรียกหาทิวาวาร
จากดวงมานลาญแหลก..เมื่อแรกเชย
ใช่ลืมหมด..รสรักตระหนักจิต
รอยจุมพิตติดปราง..ต้องวางเฉย
กลัวแสนกลัว..หัวใจคนไกลเปรย
เปรียบจำเลยเย้ยหยัน..เพียงฝันลวง
อักษราปรากฏพจน์คิดถึง
ด้วยสัมผัสชัดถ้อยรอยรำพึง
นวลสุดซึ้งตรึงจิตลิขิตกานท์
มิอาจตู่รู้ตัวเคยมัวหมอง
แอบเมียงมองลองปรับถ้อยขับขาน
ดุจสำเนียกเพรียกหาทิวาวาร
จากดวงมานลาญแหลก..เมื่อแรกเชย
ใช่ลืมหมด..รสรักตระหนักจิต
รอยจุมพิตติดปราง..ต้องวางเฉย
กลัวแสนกลัว..หัวใจคนไกลเปรย
เปรียบจำเลยเย้ยหยัน..เพียงฝันลวง
แว่วลมครวญชวนรำพึงคิดถึงนุช
ให้เศร้าสุดโศกซึ้งคะนึงหวง
โอ้เวรกรรมซ้ำซัดวิบัติทวง
จึงต้องบ่วงห่วงสมรถอนอาลัย
จะรู้ไหมใครพร่ำคร่ำครวญหา
ด้วยเหว่ว้าอารมณ์ระทมไฉน
ใคร่ฝากสาส์นผ่านลมว่าตรมใจ
ขอฤทัยใคร่เป็นยารักษาจินต์
จะเพียรขอรอสาส์นนานแค่ไหน
จะเพียรขอรอไปใฝ่ถวิล
จะเพียรขอรอท่าเป็นอาจิณ
จะเพียรขอรอยุพิน..ตราบสิ้นลม
บูรพาท่าพระจันทร์