ดับสิ้นแล้วแคล้วห่างจิตจางหม่น
ทุกข์ระทนจนพาน้ำตาปรี่
แสบทรวดทรวงดวงหน้าอุราฤดี
เพลานี้ที่ข้าต้องลาร้าง
วันก็ผ่านกาลก็ล่วงเหมือนถ่วงรัก
รักเคยปักหักลงพะวงห่าง
เหมือนผกาพากลิ่นระรินจาง
แลมองกลางทางใจแสนไหม้ทรวง
ทุกข์ระทนจนพาน้ำตาปรี่
แสบทรวดทรวงดวงหน้าอุราฤดี
เพลานี้ที่ข้าต้องลาร้าง
วันก็ผ่านกาลก็ล่วงเหมือนถ่วงรัก
รักเคยปักหักลงพะวงห่าง
เหมือนผกาพากลิ่นระรินจาง
แลมองกลางทางใจแสนไหม้ทรวง
ต้องอ้างว้างบนทางคดที่ลดเลี้ยว
ด้วยเกาะเกี่ยวเหนี่ยวรักที่จากล่วง
ใจโหยหาอาลัยให้ถามทวง
หวังเพียงหน่วงห้วงรักคืนมาชื่นชม
อนิจจา-รักรา...แล้วลาลับ
ไม่คืนกลับคับแค้นแสนขื่นขม
เมื่อสิ้นรักก็สิ้นสุขทุกข์ระทม
จึงโศกซมตรมตรอมมิเว้นวาย
ภาพความจำย้อนยำ้จนซำ้ซาก
ไยมิพรากจากจบลบความหมาย
เพื่อดับสิ้นวันคืนอันขื่น.คลาย
ให้พร่างพรายในหวังอีกครั้งครา
ด้วยเกาะเกี่ยวเหนี่ยวรักที่จากล่วง
ใจโหยหาอาลัยให้ถามทวง
หวังเพียงหน่วงห้วงรักคืนมาชื่นชม
อนิจจา-รักรา...แล้วลาลับ
ไม่คืนกลับคับแค้นแสนขื่นขม
เมื่อสิ้นรักก็สิ้นสุขทุกข์ระทม
จึงโศกซมตรมตรอมมิเว้นวาย
ภาพความจำย้อนยำ้จนซำ้ซาก
ไยมิพรากจากจบลบความหมาย
เพื่อดับสิ้นวันคืนอันขื่น.คลาย
ให้พร่างพรายในหวังอีกครั้งครา