"ทุกค่ำคืนก่อนหลับพร้อมกับตื่น"
เสียงสะอื้น ยังอยู่ รู้ใช่ไหม
ต้องทำแกล้ง แสร้งฝืน เริงรื่นไป
ซ่อนเจ็บไว้ ในห้วง เป็นบ่วงตรม
ร้องไห้อยู่ กับเรื่องเดิม เพิ่มแต่ช้ำ
ร่องรอยดำ เกาะติด ด้วยพิษขม
คิดถอนราก จากเงา ที่เศร้าซม
ยิ่งระทม ย้อนยอก...เหมือนหลอกอำ
หมดปัญญา จะแสร้ง แกล้งทำให้
เหมือนจะไม่ หนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
ไม่มีเล่ห์ เพทุบาย ในกระทำ
ได้แต่ยอม เจ็บจำ ระกำทรวง
มิอาจเหมือน ยอดหญ้าคราลมไหว
เพราะไม่ใช่ คนพาล ตามสานบ่วง
ให้เขาหยาม -ให้หนำ แค่คำลวง
คงเพียงช่วง ที่ต้องฉาบ คราบน้ำตา...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
