หลังกรอบม่าน...หน้าต่างบานนั้น
เงารางเลือนภาพฝัน...ของวันเวลาที่หยุดหมุน
เสียงลมพัดครวญ...จากส่วนหนึ่ง...ซึ่งเคยอ่อนละมุน
กับกลิ่นหอมกรุ่น...และอุ่นอกใคร
ยืนโต้ลมหนาว...มองดวงดาวบนฟากฟ้า
พร้อมด้วยหยาดน้ำตา...อยากรู้ว่าจะอีกนานไหม
ที่ต้องทนคิดถึง...ใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล...แสนไกล
ฤา จะมีเพียงเสียงร่ำไห้...จากหัวใจ..ที่ "ไร้ผู้เหลียวแล"
เงารางเลือนภาพฝัน...ของวันเวลาที่หยุดหมุน
เสียงลมพัดครวญ...จากส่วนหนึ่ง...ซึ่งเคยอ่อนละมุน
กับกลิ่นหอมกรุ่น...และอุ่นอกใคร
ยืนโต้ลมหนาว...มองดวงดาวบนฟากฟ้า
พร้อมด้วยหยาดน้ำตา...อยากรู้ว่าจะอีกนานไหม
ที่ต้องทนคิดถึง...ใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล...แสนไกล
ฤา จะมีเพียงเสียงร่ำไห้...จากหัวใจ..ที่ "ไร้ผู้เหลียวแล"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
