ในม่านหมอก หลอกหลอน แอบซ่อนเจ็บ
สายลมพัด หนาวเหน็บ เกินเก็บขอ
บนเส้นทาง ว่างเปล่า เฝ้าแต่รอ
ท้อสุดท้อ เพราะเรานี้ ไม่มีใคร
เดินเดียวดาย คือนิยามความรู้สึก
ในส่วนลึก สับสน สุดทนไหว
ด้วยไกลห่าง ร้างดิน ถิ่นแดนไพร
อยู่เมืองหลวง สิวิไล ใจมืดมน
จึงเหมือนหลง ในดง ป่าคอนกรีต
ใช้ชีวิต อ่อนล้า น้ำตาหล่น
เมืองแสงสี มีมากมาย หลายผู้คน
แต่เรากลับ มืดมน ทนเดียวดาย....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
