เด็กเปรียบไปใสซื่อคือผ้าขาว
สุกสกาวพราวเพริศบรรเจิดหรู
ให้ซาบซึ้งตรึงจิตต์ยามพิศดู
น่าเชิดชูชื่นชมภิรมย์ใจ
ครั้นนานเนาเงาบาปกำซาบซับ
ยิ่งนานนับจับซึ้งจึงหลงใหล
ขาดแบบอย่างสร้างสมบ่มหทัย
ด้วยมากไปไร้ค่าเห็นอาจิณ
อย่าผลักไสให้พ้นกมลชั่ว
คิดเพียงตัวผลักตนให้พ้นศีล
หนีรสธรรมซ้ำกมลไร้ยลยิน
สร้างมลทินจินต์รับอัปมงคล
เปรียบแม่ปูดูจำแล้วนำคิด
เดินเบี้ยวบิดผิดฉบับดูสับสน
เป็นผู้ใหญ่ไร้ค่าพาอับจน
เด็กต้องทนพิกลแท้แค่ลูกปู.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
