[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กามนิต]

ระหว่างรอมือวางระเบิด (คุณดอกรักเร่) มาไขปัญหา กระผมก็ขอร่วมแจมประเด็นย่อย สั้น ๆ ดังนี้นะครับ

เปิดลิลิตตะเลงพ่าย พระนิพนธ์ของสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส อ่านอีกรอบ ดูแค่โคลงสองสามบทต้น ๆ ก็ตอบได้ตั้งหลายคำถามนะครับ

โคลง ๔
๏ บุญเจ้าจอมภพพื้น        แผ่นสยาม
แสยงพระยศยินขาม         ขาดแกล้ว
พระฤทธิ์ดังฤทธิ์ราม         รอนราพณ์
แลฤๅ ราญอริราชแผ้ว     แผกแพ้ทุกภาย ฯ

๏ ไพรินทรนาศเพี้ยง         พลมาร
พระดั่งองค์อวตาร            แต่กี้
แสนเศิกห่อนหาญราญ      รอฤทธิ์ พระฤๅ
ดาลตระดกเดชลี้             ประหลาดเหล้าแหล่งสถาน ฯ
...
๏ จงเจริญชเยศด้วย        เดชะ
ชาวอยุธย์อย่าพะ            พ่อได้
จงแพ้พินาศพระ             วิริยภาพ พ่อนา
ชนะแด่สองท่านไท้          ธิราชเจ้าจอมสยาม ฯ
....

จะเห็นว่า

๑. ไม่มีการห้ามวรรณยุกต์เอกในคำที่ ๖
๒. คำที่ ๗ เป็นไปได้ทั้งเสียงจัตวา, สามัญ และคำตาย

อีกตัวอย่างของการใช้คำตาย

๏ สงครามครานี้หนัก            ใจเจ็บ ใจนา
เรียมเร่งแหนงหนาวเหน็บ       อกโอ้
ลูกตายฤใครเก็บ                 ผีฝาก พระเอย
ผีจัดเท้งที่โพล้                   ที่เพล้ใครเผา ฯ
(ตะเลงพ่าย)

๓. การใช้คำตายในตำแหน่งคำเอก มีอยู่ทั่วไป มากกว่าคำที่มีรูปวรรณยุกต์เอกด้วยซ้ำ
๔. การใช้คำที่มากกว่า ๑ พยางค์ มีอยู่ทั่วไป แต่ต้องเข้าใจให้ถูกต้องนะครับ ว่ากรณีไหนได้ กรณีไหนไม่ได้ (ใครไม่รู้ถามมาจะบอกให้ ถ้าไม่ถามก็จะอุบไต๋ไว้ก่อน ห้าห้าห้า)


ความเห็นเพิ่มเติม

๑. คำว่า สุภาพ ในโคลงสี่สุภาพ หมายถึงว่า คำที่ ๗ ในบาทที่ ๑, คำที่ ๕ ในบาทที่ ๒ และบาทที่ ๓, และคำที่ ๙ ของบาทที่ ๔ ต้องไม่มีรูปวรรณยุกต์ (ไม่ได้หมายถึงว่าห้ามมีวรรณยุกต์ทุกคำที่ไม่บังคับเอกโทอย่างที่หลายคนเข้าใจ เพราะจริงๆแล้วมีได้ แต่อย่าให้มากจนรกนัยนา นะจ๊ะ)

        เสียงฦาเสียงเล่าอ้าง    อันใด พี่เอย
เสียงย่อมยอยศใคร                ทั่วหล้า
สองเขือพี่หลับไหล                ลืมตื่น ฤๅพี่
สองพี่คิดเองอ้า                     อย่าได้ถามเผือ ฯ
(ลิลิตพระลอ)

๒. ที่คุณ "บุคคลทั่วไป" ว่าคำที่ ๗ ในบาทแรกควรเป็นเสียงสามัญดีที่สุดนั้น ต้องขอเรียนว่า ไม่จริงครับ !

ในลิลิตพระลอ บทที่ถือกันว่าไพเราะที่สุดนั้นลงด้วยเสียงจัตวาครับ

        เสียงโหยเสียงไห้มี่       เรือนหลวง
ขุนหมื่นมนตรีปวง                 ป่วยซ้ำ
เรือนราษฎร์ร่ำตีทรวง             ทุกข์ทั่ว กันนา
เมืองจะเย็นเปนน้ำ                ย่อมน้ำตาครวญ

และเช่นเดียวกันในลิลิตตะเลงพ่าย ก็ลงด้วยจัตวาครับ

๏ สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง       ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย         ห่างเศร้า
กี่คืนกี่วันวาย                   วางเทวษ ราแม่
ถวิลทุกขวบค่ำเช้า             หยุดได้ฉันใด ฯ

(ไม่ใช่สูตรตายตัว เพียงแต่ยกมาประกอบการพิจารณาเท่านั้น)

๓. แนะนำว่า  ควรหาวรรณคดีที่แต่งด้วยโคลงมาอ่านบ้าง เช่น โองการแช่งน้ำ ทวาทศมาส พระลอ ตะเลงพ่าย นิราศนรินทร์ ฯลฯ จะได้ซึมซับรสชาติโคลงที่แท้จริง จะจับเคล็ดแห่งโคลงได้ดีกว่าอ่านโคลงเพี้ยน ๆ ของกามนิต ที่มุ่งเอามันมากกว่าสาระครับ ๕๕๕)