ฟ้าลิขิต ขีดคั่น ให้หวั่นไหว
รอยหม่นไหม้ ตรึกห้วง เป็นบ่วงหนา
จำซ่อนเจ็บ เก็บหมด หยดน้ำตา
ปั้นสีหน้า ยิ้มชื่น รื่นละมัย
ประหนึ่งว่า ชีวี นี้สุขนัก
พรั่งพร้อมรัก ละมุน อุ่นไฉน
มีใครรู้ ส่วนลึก สำนึกใน
ที่หลั่งไหล รินรด หยดลงจินต์
ร้องบรรเลง เพลงโศก ให้โลกรับ
ร้องเพื่อซับ อารมณ์ ขมทั้งสิ้น
ร้องไปเถิด ระบายบ้าง ทางชีวิน
ร้องให้ยิน ถึงฟ้า อย่างท้าทาย...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
