ร่องรอยตา จ้องดู ต้องรู้แน่
ตรงไหนแผล แน่แล้ว แววมันเปื้อน
ทิ้งคราบเลือด เกลื่อนกร่น จนเลอะเลือน
คราบสำลี นี้เตือน เอื้อนเอ่ยนาม
เป็นแผลลึก กลางใจ หายใจแผ่ว
ฤทัยแป้ว แห้วครอง ต้องร้องถาม
แผลช้ำเลือด ช้ำหนอง ดูไม่งาม
เพราะถูกคน ใจทราม หยามชีวิน
เธอฝืนยิ้ม ฉันรู้ ว่าสู้ได้
แต่ข้างใน เหลวแหลก แตกเสียสิ้น
เธอหัวเราะ รู้ไหม ใครร้าวจินต์
อยากโบยบิน มาปลอบ ชอบจังเธอ
น้ำตาใจ ของเธอ ฉันเผลอซบ
อย่าจากจบ พบวัน ฉันเสนอ
จะรักษา แผลข้างใน ให้กับเธอ
เพราะฉันเพ้อ ไหวหวั่น สั่นระรัว
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
