จากมวกเหล็กสุดช้ำระกำหมอง
สู่ปากช่องกล้ำกลืนสุดขื่นขม
มองเห็นลำตะคองยิ่งหมองตรม
เมื่อความรักมิสมจมน้ำตา
มองดูน้ำแห้งคอดตลอดลำ
ใจยิ่งช้ำร้าวรวดแสนปวดปร่า
ลำตะคองวันนั้นที่ผ่านมา
ยังคอยหาแต่เขาเฝ้าคร่ำครวญ
เลาะเลียบลัดผ่านเขินเนินไสล
สุดเจ็บร้าวหัวใจจนไห้หวน
อยากขอถามความในใครเรรวน
ที่มาด่วนลืมคำเคยจำนรรจ์
เดินทางเข้าเขาเขียวเปล่าเปลี่ยวจิต
ใจยังคิดถึงเขาเฝ้าใฝ่ฝัน
อีกเมื่อไรถึงประสบได้พบกัน
รู้ไหมฉันสุดท้อทรมาน
--ณัชชา--
สู่ปากช่องกล้ำกลืนสุดขื่นขม
มองเห็นลำตะคองยิ่งหมองตรม
เมื่อความรักมิสมจมน้ำตา
มองดูน้ำแห้งคอดตลอดลำ
ใจยิ่งช้ำร้าวรวดแสนปวดปร่า
ลำตะคองวันนั้นที่ผ่านมา
ยังคอยหาแต่เขาเฝ้าคร่ำครวญ
เลาะเลียบลัดผ่านเขินเนินไสล
สุดเจ็บร้าวหัวใจจนไห้หวน
อยากขอถามความในใครเรรวน
ที่มาด่วนลืมคำเคยจำนรรจ์
เดินทางเข้าเขาเขียวเปล่าเปลี่ยวจิต
ใจยังคิดถึงเขาเฝ้าใฝ่ฝัน
อีกเมื่อไรถึงประสบได้พบกัน
รู้ไหมฉันสุดท้อทรมาน
--ณัชชา--