คลื่นใหญ่ไล่ริ้วพริ้วผ่าน
สะท้านเรือโยนโผนโผง
น้ำสาดผึงผึงถึงกระโดง
นั่งโยงเปียกเผ้าเช้าเย็น
กลางเลแลไปไร้ฝั่ง
ขอบฟ้าลางครั้งไม่เห็น
มืดมัวฝนฟ้ากระเซ็น
ลำเค็ญเรือน้อยลอยลำ
ชีพน้อยลอยสมุทรดุจมด
เลี้ยวลดกลางคลื่นคืนค่ำ
มีดาวเป็นเพื่อนเตือนจำ
ชีพนี้ฝากน้ำนำพา
บนฝั่งยังคอยรอยยิ้ม
ดาวพริ้มพริบพร่างเพหา
นั่นเธอใช่ไหมยิ้มมา
นัยน์ตาคู่นั้นฉันรู้
สุกสกาวพราวพร่างอย่างนี้
ย่อมสีดวงตาทั้งคู่
เธอมองจ้องเห็นเอ็นดู
ยอดชู้เรามองจ้องกัน ฯ
กามนิต - ๒๗ มี.ค.๕๕
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 07:42:AM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ชีวิตชาวเรือ (อ่าน 19644 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: