ยืนพิงเสา ในความเหงา สีเทาหม่น
ไร้ผู้คน บนทาง ห่างคนเห็น
ฉันคงเป็น แค่คนหนึ่ง ซึ่งเหลือเดน
ไม่จัดเจน เรื่องรัก มักแพ้ใจ
มองหมอกหม่น ละคนหนาว ใต้ราวฟ้า
ตาพรางพร่า กายหนาว สาวหวั่นไหว
เจ็บเอ๋ยเจ็บ-จัง ฝังลึก ผนึกใน
น้ำตาไหล รินอาบ ฉาบแก้มนวล
น้ำตาคลอ เต็มตื้น สะอื้นอก
เจ็บช้ำฟก หมกไหม้ ไห้โหยหวล
พี่เมฆา ยืนเคียงข้าง ยามครางครวญ
นี่ก็จวน ดึกแล้ว แจวไปนอน.. ..(อิอิ)
ไร้ผู้คน บนทาง ห่างคนเห็น
ฉันคงเป็น แค่คนหนึ่ง ซึ่งเหลือเดน
ไม่จัดเจน เรื่องรัก มักแพ้ใจ
มองหมอกหม่น ละคนหนาว ใต้ราวฟ้า
ตาพรางพร่า กายหนาว สาวหวั่นไหว
เจ็บเอ๋ยเจ็บ-จัง ฝังลึก ผนึกใน
น้ำตาไหล รินอาบ ฉาบแก้มนวล
น้ำตาคลอ เต็มตื้น สะอื้นอก
เจ็บช้ำฟก หมกไหม้ ไห้โหยหวล
พี่เมฆา ยืนเคียงข้าง ยามครางครวญ
นี่ก็จวน ดึกแล้ว แจวไปนอน.. ..(อิอิ)