[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดุลย์ ละมุน]

ฉันหมดสิ้น ทุกทุกสิ่ง โดนทิ้งขว้าง
ความอ้างว้าง ไหลเข้าสาด ไม่ขาดสาย
คนที่รัก เขากลับคำ มาทำลาย
ใจสลาย สัญญามั่น มาผันแปร

คำพูดเธอ มันสลาย กับกลายธาตุ
เป็นอากาศ ปลิวซ่อนเร้น รักเป็นแผล
ที่ว่ารัก ฉันคนเดียว ไม่เหลียวแล
สิ่งแน่แท้ ที่ท่วมท้น อยู่คนเดียว

ความรักนั้น เลื่อนลอย คอยตอนจบ
ไม่เคยสบ สุขสันต์ ฝันสักเสี้ยว
เหมือนแรมรอน เลือนลาง อย่างดายเดียว
ทางสายเปลี่ยว ขาดแสง แรงแห่งใจ

ความอบอุ่น ส่งผ่าน สะท้านจิต
เฝ้าแต่คิด แต่ฝัน วันสดใส
ไม่นึกเลย ว่าเธอ จะเป็นไป
ที่ฝันไว้ พลันจบ ลบเลือนลง

ยามรักสมต้มน้ำผักก็มักหวาน
ยามร้าวรานหวานน้ำตาลพาลขมหลง
เพราะอัตตานำพารักมิจักปลง
พิศวงหลงเขลาเบาปัญญา

ยามมีรักจักษุว่าดูบอด
ไม่รู้รอดจอดงงหลงตัณหา
อันรูปรสกลิ่นเสียงเพียงมายา
คนนั่นหนารู้หน้าหารู้ใจ

ดังว่ารักจักอยู่ไหนไม่พ้นทุกข์
หลงสนุกทุกข์ถมจมความใคร่
เสพรสชั่วมัวเมาเขลาจัญไร
มนุษย์ไซร้ใฝ่อเวจีสีชมพู