....คิดถึงเหมือนกัน...
แต่ด้วยความขยัน...มันไม่ค่อยสนอง
อยากเข้าบ้านกลอนไทย...ก็มักจบลงที่ได้..แค่มอง
สุดท้ายก็ท้องร้อง...วิ่งออกจากห้อง...หาของกิน
..อิ่มแล้วคึกคัก...ชักจะอยาก...
แต่หนังตาที่หนักมาก...มันถ่วงอิมเมจิ้น
สมองไม่ค่อยแล่น...ท้องมันแน่น...ด้วยของกิน
สุดท้ายฤทธิ์ก็สิ้น...นอนนิ่งเป็นหิน....หน้าคอม...
..ตื่นอีกที...ถึงเวลาข้าวเย็น...
ถึงใจจะอยากเล่น...แต่กับข้าวมันหอม...
อยากจะแต่งอะไร..แต่ก็ไม่ไหว..ต้องยอม..
กินข้าวร้อน-ร้อนหอม-หอม...เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม...ห่างจาน..
...อิ่มแล้ว...ได้เวลา...
จะเข้าบ้านกลอนละนะ...ถึงเวลาฉัน...
แต่เอ๊อ..หนังท้องตึง...หนังตามันก็หย่อน...ตามกัน..
สุดท้ายแล้วความขยัน...ก็แพ้ความง่วงนั้น...เหมือนเดิม...
...คร่อกฟรี~~~~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
