คนไร้ค่า ขอลาจาก พรากเพราะรัก
หรืออกหัก ห้วงดวงจิต คิดไถ่ถาม
จนทุกข์ขม ตรมตรอม ยอมนิยาม
ไร้รักงาม งอกเงย เฉลยมา
เลิกร้างรัก พักกาย สบายเถิด
ใจเตลิด ล่องลอย คอยห่วงหา
หนึ่งคนรัก จักเลิก เบิกคำ “ลา”
จนตรึงตรา ต้องโศก โลกจึง “เศร้า”
หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒๕ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
