น้องรำพัน ฝันหาย หัวใจเจ็บ
ช่างหนาวเหน็บ ทรวงใน ดวงใจสมร
ต้องร้าวราน ซ่านเซ็น กระเด็นกระดอน
ขอลาก่อน ความชอกช้ำ ระกำทรวง
หันหลังให้ กับความรัก ที่หักอก
เหมือนดั่งตก ต้นตาล น่าห่วงหวง
ร้องเถิดน้อง ร้องไห้ คนหลอกลวง
ไม่มีบ่วง คล้องคอ ต่อแต่นี้
หันมาเริ่ม ต้นใหม่ ใช้ชีวิต
เชือดเฉือนสิทธิ์ สลัดรัก เพื่อศักดิ์ศรี
อย่าทำตน "คนไร้ค่า" ขอลาที
น้องคนดี จงเข้มแข็ง แกร่งกว่าเดิม....
ริน ดอนบูรพา
๒๕ มี.ค. ๕๕
โอ้น้ำใจ ไหลเจือ เมื่อหม่นเศร้า
เป็นแรงให้ คนเหงา คลุกเคล้าเสริม
วลีเอื้ออุ่นไอ ใส่เต็มเติม
ได้รับเพิ่ม จากพี่ ที่เมตตา
เจ็บกับคำ หมางเมิน เกินจะกล่าว
ทั้งปวดร้าว ขื่นขม ตรมหนักหนา
เสียดายวัน ผ่านช่วง บ่วงเวลา
ช่างไร้ค่า ครารัก สิ้นหักลง
คำนึงถึง วานวัน อันแสนชื่น
เคยหยิบยื่น ไมตรี มิลืมหลง
แต่บัดนี้ เปลี่ยนไป ให้งุนงง
เขานั้นคง มีใคร จึงใจจาง....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
