.jpg)
ในเมื่อฉันไร้ค่า..ก็อย่ารัก
ฉันจะหัก พักใจ ไม่ห่วงหา
เรื่องก่อนเก่า ของเรา คราวผ่านมา
ให้เวลา สักหน่อย คงค่อยเลือน
ในเมื่อเขา คนนั้น สำคัญกว่า
กรุณา อย่าหยาม ทำเชือดเฉือน
รักของเรา ถูกขีด ให้บิดเบือน
ก็ขอเคลื่อน ใจตน ให้พ้นทาง
ให้มันจบกันไป แต่วันนี้
เบื่อแล้วพี่ ท่าที ที่เมินหมาง
แม้เจ็บปวด ไม่น้อย จะปล่อยวาง
จะไม่อยู่ เป็นก้าง ขวางทางใคร
หันหลังปาดน้ำตา จำลาจาก
รักที่ฝาก ถูกทำ ช้ำหวั่นไหว
แสนหนาวเหน็บ เจ็บหน่วง ถึงทรวงใน
เพราะรักไร้คุณค่า ขอลาจร .....
“สุนันยา”
ย่ามีค่า ต่อปู่ มิรู้หรือ
ไยจึงถือ ทิฐิ มิโอนอ่อน
ทำเหมือนเด็ก งอแง เอาแต่งอน
ปู่มาอ้อน แล้วหนา ย่าคนดี
ลิ้นกับฟัน กระทบ ขบกันได้
เหตุไฉน ใจดำ ทำเมินหนี
ขอแต่เพียง คุณย่า เลิกราวี
ต่อไปนี้ เลิกชีกอ ขอสัญญา
สุนทรวิทย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
