โลกธรรมแปดประการ

 (คล้ายคล้าย)โลกธรรมแปดประการ
         

   อนิจจาบุญหลงน่าสงสาร                       เที่ยวซมซานดมดินสูดกลิ่นหา

พลัดถิ่นที่พรากสถานจากบ้านมา                   หลายเพลาห่อเหี่ยวอยู่เดียวดาย

ค่ำไหนนอนนั่นอัดอั้นทุกข์                             ยืน,นั่ง,ลุก,เดิน,กิน,ดิ้นขวนขวาย

มาประสบพานพบเพื่อนมากมาย                    ซังกะตายผูกพันพอกลั้นทน

ไม่มีแป้งน้ำท่าให้ทาอาบ                              ส่งกลิ่นสาบคันสยองยามต้องฝน

ขนแหว่งเว้าหลุดร่วงด่างดวงปน                    วิ่งวกวนหลบแหล่งแมลงวัน

แม้เจ้าหลงจรจัดจะพลัดถิ่น                          ความหวังสิ้นล่มสลายเมื่อคลายฝัน

ยังยืนหลับงับลมผสมคัน                               เห่าตะวันสลับหาวรอดาวราย
   
         
     มวลมนุษย์ชาติกำเนิดประเสริฐนัก      จริงประจักษ์แจ้งตามดั่งความหมาย

ยศศักดิ์ฐานันดรที่คอนไว้                             หนักทั้งกายทั้งใจกลัวใครแย่ง

ลาภสักการผ่านมือคีอเวลา                         เมื่อมีมาก็หมดไปไวเหมือนแกล้ง

สรรเสริญเพลินละครที่แสดง                       สิ้นเสียง,แสง,เวทีปิด...ชีวิตจริง

สุขสมหวังดังใจใครใครชอบ                        หมดสุขสิ้นคนปลอบกลับทุกข์ยิ่ง

ยกนิทานสุนัขขามาอ้างอิง                          เป็นของจริงควรจดจำจงทำดี

ไม่หลบเลี่ยงเอาเยี่ยงเจ้าบุญหลง                  สติปลงนิ่งสนิทอย่าคิดหนี

เหยียดยืนเด่นชูหน้าท้าปฐพี                        ยิ้มยินดีเย้ยฟ้าครามสู้ความจริง