มองท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเวียนวิเวก
มองก้อนเมฆก้อนเก่าทุเลาหาย
มองทะเลสาดซัดปราสาททราย
มองผู้ชายในกระจกที่หมดแรง
เกิดอะไรกับฉันในวันนี้
ถามกับสายวารีที่ย้อนแสง
ทำไมหนอดวงตาถึงพร่าแดง
ทำไมปากคอแห้งแสลงใจ
มือก็สั่นอกก็หนาวราวสายหมอก
ยิ้มไม่ออกบอกตัวเองเข้มแข็งไว้
วันข้างหน้ายังมีต้องเดินไป
อย่าอาลัยใจร้าวๆที่ตรอมตรม
รักยังเคยหวานหอมอ้อมอุ่นหวาน
รักยังเคยซาบซ่านพาลเสพสม
รักทำไมกลับกลายเป็นตรอมตรม
รักทำไมกลับขมอมน้ำตา
เกิดอะไรกับเธอคนนั้นหรือ
ทำไมมือเย็นชืดเหมือนหินผา
ทำไมยามแนบชิดติดกายา
ทำไมหนอดวงตาช่างหมางเมิน
เคยสัมผัสอุ่นละไมด้วยใจรัก
เคยสลักรอยยิ้มปริ่มรอยเขิน
เคยประคองสองกายกอดก่ายเดิน
เคยห่างเหินกันเมื่อใดเป็นทุรน
ทุกไออุ่นหนุนไอรักสลักรส
ยังจำจดบทหวานไม่ขาดสน
ยังตราตรึงทุกสัมผัสที่แยบยล
ยังซาบซึ้งทุกคำคนที่ปรนเปรอ
แต่วันนี้ไม่มี...ไม่มีแล้ว
ยังยินแว่วแซวเสียงเยี่ยงคนเผลอ
เกิดอะไรไปเปลี่ยนหัวใจเธอ
ฉันพร่ำเพ้อถึงวันเก่าเราเคยมี
อย่าส่งมอบดวงใจเพื่อว่ายเวียน
อย่าแปรเปลี่ยนอะไรไปกว่านี้
เหมือนเวลาเหลือน้อยลงทุกที
เหมือนดวงใจดวงนี้จะวอดวาย
มองก้อนเมฆก้อนเก่าทุเลาหาย
มองทะเลสาดซัดปราสาททราย
มองผู้ชายในกระจกที่หมดแรง
เกิดอะไรกับฉันในวันนี้
ถามกับสายวารีที่ย้อนแสง
ทำไมหนอดวงตาถึงพร่าแดง
ทำไมปากคอแห้งแสลงใจ
มือก็สั่นอกก็หนาวราวสายหมอก
ยิ้มไม่ออกบอกตัวเองเข้มแข็งไว้
วันข้างหน้ายังมีต้องเดินไป
อย่าอาลัยใจร้าวๆที่ตรอมตรม
รักยังเคยหวานหอมอ้อมอุ่นหวาน
รักยังเคยซาบซ่านพาลเสพสม
รักทำไมกลับกลายเป็นตรอมตรม
รักทำไมกลับขมอมน้ำตา
เกิดอะไรกับเธอคนนั้นหรือ
ทำไมมือเย็นชืดเหมือนหินผา
ทำไมยามแนบชิดติดกายา
ทำไมหนอดวงตาช่างหมางเมิน
เคยสัมผัสอุ่นละไมด้วยใจรัก
เคยสลักรอยยิ้มปริ่มรอยเขิน
เคยประคองสองกายกอดก่ายเดิน
เคยห่างเหินกันเมื่อใดเป็นทุรน
ทุกไออุ่นหนุนไอรักสลักรส
ยังจำจดบทหวานไม่ขาดสน
ยังตราตรึงทุกสัมผัสที่แยบยล
ยังซาบซึ้งทุกคำคนที่ปรนเปรอ
แต่วันนี้ไม่มี...ไม่มีแล้ว
ยังยินแว่วแซวเสียงเยี่ยงคนเผลอ
เกิดอะไรไปเปลี่ยนหัวใจเธอ
ฉันพร่ำเพ้อถึงวันเก่าเราเคยมี
อย่าส่งมอบดวงใจเพื่อว่ายเวียน
อย่าแปรเปลี่ยนอะไรไปกว่านี้
เหมือนเวลาเหลือน้อยลงทุกที
เหมือนดวงใจดวงนี้จะวอดวาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
