ดาวโรย

เธอเป็นดาว มหา’ลัย วัยสิบเก้า
มีหนุ่มเฝ้า เอาใจ ไม่เคยขาด
ต่างพะนอ ลุ่มหลง อนงค์นาฏ
แต่มิอาจ สมหวัง ดังทุ่มเท

เธอโดดเด่น ต้องตา กว่าผองมิตร
งามโศภิต แรกสาว พราวเสน่ห์
เสียที่คบ หลายชาย หน่ายจำเจ
เปลี่ยนโลเล ลองเล่น เช่นกีฬา

เราต่างจบ มหา’ลัย ไปตามฝัน
ข่าวคราวพลัน เงียบหาย ไม่สู่หา
เนิ่นนานปี เหินห่าง ต่างชรา
มาพบหน้า อีกครั้ง ช่างบังเอิญ

ฉันทักทาย ไต่ถาม ความผาสุก
เธอปรับทุกข์ ระทวย หมดขวยเขิน
ว่ายังโสด โดดเดี่ยว เปลี่ยวเหลือเกิน
ทั้งเผชิญ คำหลู่ อยู่เดียวดาย

นึกอาลัย คืน,วัน อันแสนสั้น
เมื่อก่อนนั้น แก่,หนุ่ม รุมมั่นหมาย
เพราะรับรัก กักตุน จนวุ่นวาย
ท้ายทุกราย ต่างทยอย ถอยอำลา

ฟังแล้วเหมือน ละคร สอนชีวิต
ภาพที่เพื่อน สนิท เคยอิจฉา
แท้จริงเพียง ฉากหนึ่ง ซึ่งลวงตา
ฉันพึ่งมา เข้าใจ ในยามนี้

จำไว้เถิด นงคราญ ลูกหลานเอ๋ย
การเกินเลย มากรัก เสียศักดิ์ศรี
จงรักษา คุณสมบัติ กุลสตรี
หญิงจะดี มีค่า อย่าหลายใจ

สุนทรวิทย์