โอ้กระไร ใจนาง ไยวางเฉย
มิควรเลย เคยหวาน กลับพานขม
เปรียบดวงจิตต์ กนิษฐ์คล้าย เช่นสายลม
เพียงพัดพรม ผิวผ่าน มินานคลาย
ยามเจ้ารัก ภักดี วจีหวาน
ซาบดวงมาน ซ่านพจน์ มิหมดหาย
ให้แสนรัก นักหญิง แนบอิงกาย
อุ่นอกชาย คล้ายสวรรค์ บันดาลดล
อันวันชื่น คืนกลับ สิ้นดับสูญ
เหลืออาดูร พูนเทวษ เหตุรักฉล
รักพังภินท์ สิ้นสลด ดั่งหมดมนตร์
เหลือเพียงคน กมลช้ำ ถูกย่ำใจ.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ต้องโดดเดี่ยวเคว้งคว้างอยู่กลางหาว
ทุกเรื่องราวย้ำชัดนั่นไฉน
มันติดตัวติดกายมิหายไป
แม้หลับใหลก็ไม่หายดั่งใจปอง
ความคิดถึงมันย้ำกระหน่ำจิต
ภาพนิมิตยึดติดเพียงเราสอง
หลายตัวช่วยก็มิอาจจะขาดดอง
ก็คงต้องปล่อยใจให้จดจำ
ถ้าไม่มีฉันเองจะดีกว่า
ภายภาคหน้าทำใจไม่ถลำ
รักใครแล้วจะไม่แคล้วให้คืนคำ
จะเก็บอำคำนั้นจนชีพวาย
ขอขอบคุณทุกท่านมากครับ
under
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
