ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลย
เพราะคนเชยๆอย่างฉัน กลัวเธอจะเอาหัวใจ ไปปั่นไปหั่นเล่น
รู้ก็รู้อยู่ว่า จะบินข้ามฟ้ามาแต่ละครั้งมันแสนจะยากเย็น
กลัวหัวใจจะกระดอนกระเด็น เพราะพอเธอเห็น ก็จะเร้นกายไปลับตา
ขออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ให้เลยล่วงไปก่อน
เพราะกลัวการตัดรอน ในตอนที่มาเห็นหน้า
กลัวหัวใจอ่อนๆจะถูกต้อนรับด้วยความเย็นชา
คงเหมือนกับโดนฟ้าผ่า ในเวลาที่แสงเจิดจ้า ของดวงตะวัน
“ไพร พนาวัลย์”
อยากเห็นหน้าเธอจัง...คนดี
ขอวอนเธอสักที...ได้ไหมให้มาหาฉัน...อย่างนึกฝัน
บินข้ามฟากฟ้ามาเถอะ...มาหากัน
เพียงใจสองครองยึดมั่น...ขออย่าได้หวั่น แม้ระยะทางนั้นแสนไกล
ขอวอนเธอสักที...ได้ไหมให้มาหาฉัน...อย่างนึกฝัน
บินข้ามฟากฟ้ามาเถอะ...มาหากัน
เพียงใจสองครองยึดมั่น...ขออย่าได้หวั่น แม้ระยะทางนั้นแสนไกล
ฉันจะมอบหัวใจ...ไว้แทบตัก
จะจงรักภักดีมอบชีวีให้
เพราะเวลาที่เหลือ...ฉันไม่มีใคร
จึงขอมอบกายและใจ...นำไปเข้าเมรุ...เผาที
จะจงรักภักดีมอบชีวีให้
เพราะเวลาที่เหลือ...ฉันไม่มีใคร
จึงขอมอบกายและใจ...นำไปเข้าเมรุ...เผาที
(คุณแป้งน้ำกับดินจัดเต็มๆให้คุณลุง "ไพร พนาวัลย์" เลยนะคะ รอบนี้)
ผู้หญิงดินๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
