เพื่อนมากมี ดีพร้อม ถนอมเคล้า
ช่างใครเขา บ่นไป อย่าได้เผลอ
ใจของเรา ไยเล่า เฝ้าปล่อยเบลอ
ทั้งฉันเธอ มากมาย ต่างสายพันธุ์
จะให้เหมือน ใจเรา คงเดายาก
ร้อยคำปาก หลากจิต จึงผิดผัน
ไม่นักหน่วง กับคำที่เรามีกัน
จะดึงดัน ดื้อดึง ใครซึ้งใจ
มองมิตรแท้ แก้ไข ในสิ่งผิด
ด้วยดวงจิต ใช่โมหันต์ จนหวั่นไหว
มิใช่จะ พูดพร่ำ พิร่ำพิไร
อยู่ที่ใจ ของเรา (หรือ)ให้เขาจูง
"สุนันยา"
ช่างใครเขา บ่นไป อย่าได้เผลอ
ใจของเรา ไยเล่า เฝ้าปล่อยเบลอ
ทั้งฉันเธอ มากมาย ต่างสายพันธุ์
จะให้เหมือน ใจเรา คงเดายาก
ร้อยคำปาก หลากจิต จึงผิดผัน
ไม่นักหน่วง กับคำที่เรามีกัน
จะดึงดัน ดื้อดึง ใครซึ้งใจ
มองมิตรแท้ แก้ไข ในสิ่งผิด
ด้วยดวงจิต ใช่โมหันต์ จนหวั่นไหว
มิใช่จะ พูดพร่ำ พิร่ำพิไร
อยู่ที่ใจ ของเรา (หรือ)ให้เขาจูง
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
