ไม่มีใครเก่งมาแต่กำเนิด
แต่งไปเถิดผิดบ่อยก็คอยซ่อม
โชคดีจังได้นั่งอยู่หน้าคอม
เพื่อหล่อหลอมดวงใจให้เบิกบาน
งานประจำในหน้าที่ก็มีอยู่
อยากเรียนรู้เรื่องกลอนอักษรสาร
ด้วยใจรักชักใยในกลอนกานท์
จึงค่อยคลาน,ตั้งไข่ไปทุกวัน
ทุกคนมีโอกาสที่แตกต่าง
สู่เส้นทางวรรณศิลป์กวินฝัน
อยู่ที่ความตั้งใจใฝ่ผูกพัน
ทุกสิ่งนั้นมีกฏเกณฑ์ให้เดินตาม
จงศึกษาสักนิดคิดสักหน่อย
แล้วจึงค่อยวางกลอนหย่อนสนาม
ผิดเป็นครูรู้เป็นศิษย์สนิทนาม
กลอนจะงามรวยรื่นด้วยชื่นจินต์
ไม่มีใครเก่งมาแต่กำเนิด
มิได้เกิดเป็นกวีอย่างมีศิลป์
ค่อยกล่อมเกลาเอาใจให้เคยชิน
นกน้อยยังหัดบินสู่ถิ่นไพร
“ไพร พนาวัลย์”